And I'm back :D

Wat is het jaar ongelofelijk snel voorbij gegaan! Ik ben precies een week geleden aangekomen en ben langzamerhand over mijn jet lag heen aan het komen. Maar er valt eigenlijk wel aardig wat te vertellen over de laatste paar weken van mijn laatste High School jaar in Amerika.

Ten eerste kwam mijn papa mij bezoeken voor mijn graduation, en oh wat had ik hem zo gemist! We hadden elkaar huilend opgevangen! Maar een leuke reünie was het zeker. We namen hem mee naar een Sporting KC wedstrijd, down town Kansas City en the Plaza, een ander leuk shopping gedeelte van Kansas City.

Op 16 mei had ik mijn officiële laatste school dag, omdat we een soort examens hadden de laatste drie dagen. Het dwong pas later tot me door dat het de laatste keer zou zijn dat ik als student door de gangen van Blue Valley zou lopen. Een jaar, een heel jaar als a part of the Tiger community en dat zou dan veranderen naar visitor. Maar zoals ze in High School Musical zeggen; Once a Tiger, always a Tiger! Wildcat, Tiger, allemaal hetzelfde, allemaal katten ha! Ook kregen we die vrijdag daarvoor onze Yearbooks en werd er een Senior picnic gehouden waarbij we allemaal in elkaars Yearbooks konden schrijven.

Op 17 mei werd mijn Class Day gehouden, en dat is een heel ceremonie waarbij awards en studiebeurzen worden uitgedeeld. Heel leuk was dat, vooral om ieders prestatie te waarderen. Ook hadden we allemaal voor het eerst onze cap and gowns aan. We zaten allemaal op naam volgorde, en jah hoor, ik ben natuurlijk een W, dus ik zat ik lekker op de achterste rij en moest ik tussen al die caps and gowns het podium zien te vinden. Maar vooral wat leuk was, is dat de Exchange Students van mijn school allemaal naar voren moesten komen en een cadeautje kregen. Had de Senior class heel leuk, en ook wel stiekem, geregeld! Ik deed gelijk na de ceremonie mijn Nederlandse vlag om me heen, because at that moment, I was damn proud of my country.

En dan de dag waar ik al maanden naar uit keek; Graduation. Als laatste leuke activiteit met de Senior class, reden we met z’n allen naar het stadion waar onze graduation werd gehouden, in een yellow school bus, our last bus ride out of High School! We moesten ons voor de ceremonie in een grote ruimte verzamelen en op naam volgorde zitten. We kregen eerst een mooie speech van decaan Bacon, en toen drong het wel tot iedereen door dat dit het einde was. Daarna haalden we een brief waar ons naam opstond, die geschreven werd door onze ouders. Ik kreeg eentje van mijn gastgezin en eentje van mijn echte ouders, heel mooi geschreven waren ze. Werd er wel een beetje emotioneel van moet ik eerlijk zeggen. Als laatste, voordat we de grote zaal binnen moesten lopen, liepen we door een tunneltje van leraren en mochten we afscheid van hun nemen. Ondanks dat ik maar een jaar op Blue Valley heb gezeten, heb ik zo'n goede band opgebouwd met al mijn leraren, en dat maakte het wel moeilijker om afscheid te nemen. Gewoon allemaal een BIG HUG gegeven en dan gewacht tot dat we de echte ceremonie mochten meemaken. We liepen in een lange rij de zaal binnen en ik hoorde mijn vader mijn naam al roepen. Drie studenten en mijn decaan hielden een speech en daarna mochten we een voor een het podium op lopen. En na 25 min was het eindelijk tijd voor mij om, op het moment dat ik mijn naam hoorde, het podium over te steken en mijn diploma te halen. En natuurlijk bestaat er geen Graduation zonder onze caps in de lucht te hebben gegooid. Ik werd daarna herenigd met mijn familie en gingen we lekker in Kansas City uiteten.

Papa ging de volgende dag weer naar huis en na graduation had ik de komende dagen heel veel graduation parties. Dat was eigenlijk het begin van afscheid nemen van de Senior class. De meeste Seniors gaan komend schooljaar naar universiteiten in Kansas, en rest gaan naar andere universiteiten verspreid over het land. Eentje gaat naar NYU en een ander gaat studeren in Hawaii. Ook moest ik afscheid nemen van de andere uitwisselingsstudenten waar ik zo close mee was geworden. Michel vloog terug naar Duitsland en Alessandro vloog terug naar Italie. Mustofa en Osama zouden na mij terug vliegen naar Yemen en Indonesië.

Op 23 juni ging ik naar mijn allerlaatste Sporting Kansas City wedstrijd. Omdat mijn familie seizoenskaarten hadden, ben ik naar bijna alle wedstrijden geweest en heb ik ook een band gecreëerd met de voetbalclub. Nadat we gelijkspel hadden gespeeld, had ik alles even nog een laatste keer ingenomen en mooi afscheid genomen.

Op 7 juni was mijn jaar helemaal compleet, ik mocht als laatste de BACKSTREET BOYS in concert zien. Ik ging met mijn gastgezin daar naartoe, en we hebben zo genoten. Ik sprong al op en neer toen Avril Lavigne het voorprogramma was, maar toen ik de band van mijn jeugd zag, kon ik niet meer stoppen. Het was zo'n leuke afsluiting en ik ben ze zo dankbaar. Ik begon het jaar met the Killers concert en eindig het jaar met de BSB.

En dan... Op 9 juni was het dan eindelijk tijd om afscheid te nemen van mijn familie en vrienden. De dag daarvoor had ik mijn "Leaving Lunch" gehouden om afscheid te nemen van mijn vriendinnen. Maar dan de maandagochtend werd ik op het vliegveld afgezet door mijn gastvader Chris, omdat Barbara moest werken en Kristina naar haar zwem training moest. Het was gelukkig niet een te emotionele afscheid en vooral om het feit dat ze al eerder moesten vertrekken. Maar op het moment dat ik afscheid nam van Chris op het vliegveld, kreeg ik zo'n golf over me heen. Ik begon wel echt zachtjes te huilen toen ik op mijn vlucht moest wachten. Ik dacht bij mezelf, okay ik ga terug naar mijn familie, maar ik wist dat ik ze na een jaar weer zou zien, maar mijn gastgezin en vrienden daar, dat weet je echt niet. Na een keer overstappen in Newark, New Jersey, 9 uur reizen en 24 uur wakker gebleven, ben ik eindelijk op 10 juni op Schiphol aangekomen en met open armen gevangen door de welcomes comite die er stond.

Ik kan niet in een paar zinnen uitleggen hoe dit jaar mij heeft beïnvloed en wat ik allemaal heb meegebracht van dit jaar. Maar wat ik wel weet is dat ik vrienden en familie voor het leven heb gemaakt. Er is iets aan dat alleen zijn wat je doet groeien. Als ik het jaar morgen over zou mogen doen, zou ik het zo doen, maar dan om niks te veranderen, maar voor de ervaring, want dat gevoel zou je nooit ergens anders vinden. Ik wil Travel Active & Ayusa heel erg bedanken voor de once in a lifetime opportunity en mijn familie en vrienden thuis voor alle steun en vertrouwen in me.

Ik kan dit verhaal alleen maar afsluiten met mijn motto, en ik hoop dat ik jullie heb kunnen inspireren om ook jullie dromen te volgen, en niet op te geven, ook als je denkt dat alles tegen zit!

Soo for the last time on this blog... KEEP DREAMING AND BELIEVING! :)

Liefs,

Yasmin